VIENA ITSASOARI BEGIRA

Trenak bere bidaiaren akaberan utzi ninduen,
kasik mundua amaitzen den eremu honetan. Horizontearen marraren gainean.
Itsasia ere hemen amaitzen da harrien aurka ezin duela aurrera egin.
Viena itsasoari begira.
Eraikin galaien antzokia. Mendien babespean
eta haien beste aldean zer den jakite arren
etxe txikiek
mendi magalak eskalatu dituzte.
Ezkutatzen dutena gehiago ezkutuan gera ez dadin.
Baina nik itsasoari begira jarraitzen dut
pentsamendu labirinto honetan,
uholde batek urperatu duen basamortuaren aurreran.
Eskaparateetako maniki bat banintza
geldirik.
Musika belarrietan. Musika ahoan.
Eta jakin gabe hasitakoa nola amaitu.
Beharbada trenak bezala. Errailak
amaitzen direnean.
Baina horretarako errailak eduki behar dira oinpean
eta nik aspaldi galdu nituen,
edo hori sineztarazi nahi diot nire buruari.
Eta momentu batez begirada altxatzean
harrizko dama bat leiho batean.
Austriar enperadoreen irudiak hormetan,
behin Austria izan ziren hormetan.
Baina orain banderek ez diote hori.
Eta tintak geratzeko eskatu dit.