AL VENT

Al vent,

la cara al vent,

el cor al vent,

les mans al vent,

al vent del món.

 

I tots,

tots plens de nit,

buscant la llum,

buscant la pau,

buscant a déu,

al vent del món.

 

La vida ens dóna penes,

ja el nèixer és un gran plor,

la vida pot ser eixe plor,

però nosaltres,

 

Al vent,

la cara al vent,

el cor al vent,

les mans al vent,

al vent del món.

 

I tots,

tots plens de nit,

buscant la llum,

buscant la pau,

buscant a déu,

al vent del món.

 

 

Raimon (Ramón Pelegero Sanchis) abeslari valentziarrak bere gaztaroan idatzitako abestia da goian dagoena: Al vent. Ez nekien zer egin eta interpretazio bat egitea, edo itzulpen bat edo deitu nahi den moduan egitea otu zait, nire estiloan noski. Al vent ... Haizeari ...

 

Jeiki nintzenean banituen nituenak baino urte gehiago.

Nekatuta, bizitzaren nekez, zama garratza bizkarrean.

Egutegiei orriak kentzen eta kentzen egunez egun

munduak jira biran jarraitzen duenaren seinale besterik ez.

 

Horitu dira garai bateko egunak, zuribelztu

eta haizeak indar berdinarekin jotzen duenaren zalantza

sortu zait.

 

Eta zientzialariek haizeari bere definizio zientifikoa eman diote

metafora eta lirika guztia albo batera lagata.

Baina haizeak berdin jarraitzen du bere egunen joan-etorrian,

gelako leihoa kolpeka zabaldu du loreak lurretik barreiatuz

zirimola eta zurrunbiloetan dantzan.

 

Kanpora begiratu dut.

Bila, bilakatzaile haizearen. Baina ikusezin doa

doan tokira doala. Joan. Eta ikusezin dator

datorren tokira datorrela. Etorri.

 

Al vent la cara, la cor, les mans. Al vent del món.

Eta ikusezin jarraitzen du haizeak

libertateren sentsazioarekin ikutzen gaituen bakoitzean.