KALEIDOSKOPIOTIK BEGIRA

Dena galdutzat jotzen genuenean
genuen DENA galdu genuen.
Zutik ez zen ezertxo ere geratu, denak lurra besarkatu zuen.
Tango bat dantzatzeko eskatu nizun eguzkia itsasoaren
magalean lokartzen ari zelarik lotsati.
Bihar esan zenidan.
Iragana oraina bihurtu den minutu hauetan besoetatik
hartu zaitut,
baina ez tango baten erritmoan.
Burtsak hondoa jo du salbazioari oihu egiteaz nazkaturik
itota. Orain arrainen bankete bihurtu da.
Gizadia gurutziltzaturik abandonatu dugu.
Kontzeptu abstraktu bat besterik ez zen bere balio guztia galduta
eta ondasunak errauts artean kontsumitzen dira
naufragio baten arima olatuek daroten moduan.
Haizeak bortitzago jotzen du zure aurpegian
larrutu nahi bazintu bezala.
Gaizkilea kondenatu behar zuen epaitegiak
gaizkiaren esanahia hiztegietan begiratu gabe
eta gaizkiak berak kondenatu gaitu basamortuko
heriotzera.
Salbatzaileetan ez dugu sinesten.
Horregatik kaleidoskopiotik begiratzen dugu,
zerbait ederra aurkitzeko asmoz,
edo errealitateari uko egiten diogulako
nazkatu baikatu bere lege eta arauekin,
bere etika eta moralarekin,
bere nahi eta ezinarekin.
Gasolina burutik behera bota dugu
eta azken zigarro bat piztu.
Sua.
Sua.
Malkorik ez da begietan.
Sua.
Sua.
Hutsa.