LAU HORMA BESTERIK EZ

Zinemako argiak itzali dira filmeak atzerakako kontua daramanean.
Musikak lehen eszena bete du,
bitartean azken ikusleak ilunpetan esertzen dira.
Dantzari bat agertu da akordeonista baten ondoan
Montmartre ginean dantzan.
Taberna baten terrazan muxuzapien gainean idazten dabil norbait
izarren argia espaloi gaineko farola batek ordezkatzen duelarik.
Eta eskultorea bere tailerrean bakarrik lanean
zuhaitz enbor ati margolariaren arima ematen.
Dean hartu eta ipuin batean bilaka dezakegu,
ozeano zabaleko altxorrak pirata baten hilkutxan sartu
etorkizunean
mito baten lerroen artea norbaitek aurkitu ditzan.
Eta hori zara zu. Ipuin bat, maitasun olerki bat,
beste espazio bat:
poetak dantzariarekin tango bat dantzatzen duen bitartean
pintoreak margotzen duen koadroa,
zuzendariak gidatzen duen orkestra
zinemagileak pelikula baterako filmatzen dituen bitartean.
Edota eszeptikoenarentzat
lau horma besterik ez,
baina unibertso oso bat lau hormen artean.
Kaleak zain dituzuna zuk nahi dituzunerako.