Bada denbora ez dudala ezer margotu,
baina Paris Paris da eta zu horrela jartzen bazara ...
Etzan zaitez besaulki horretan, ilargiaren alboan.
Edertasuna edertasunaren aurka
pintzel baten hautuaren zain.
Ederra marroia tokatu zaidana.
Zure alde egin beharko, ederra jartzen zara eta horrela ez bada.
Poliki-poliki.
Emeki-emeki.
Soineko gorria erantzi. Bilutsik une batez.
Eta munduak norabide barik biratzen du akordeoi baten olatuetan.
Izerdia zure bularretatik behera erortzen da
azala laztanduz, azala muxukatuz, azala ... bustiz.
Nerbioen ondorio bat. Besterik ez.
Pintzela paperaren gainean mugitzen da. Hara, hona. Berriz hara, berriz hona.
Amaiera hasiera dagoen tokian dagoelarik.
Zure gorputzaren lerroei jarraikiz ustegabearen horizonteetara iristear
gela argitzen duten argizari suak itzali dira,
musikak beste arpegio batzuk diseinatu ditu.
Atmosfera huts bat pintzelaren eta gorputzaren artean.
Eta tximeletak sabel barnean. Haizearen gainean hegan egiteko prest.
Bero egiten du negua izateko, baina horrek bost axola.
Pintura uretan urtu dadila
ni zure adats artean urtzen naizen moduan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario