LE MASCHERE DI VENEZIA ( X )

Sorginkerietan sinestea bekatu omen da,

sorginik bada sutan errea, kiskalia izango da.

Baina emakume horrek erabat sorgindu nau
eta bera baino lehen
ni izango naiz bere sugarretan kiskaliko dena.

Aurpegi erdi ezkutatua maskara artean.

Nork esango zidan Giulia Veneziako jaunaren alaba zenik?

Begi jokoetan, dantzan.

Eta il dottore della peste hor doa
arlecchino eta Colombinarekin batera
gondola artean galtzera. Sorbaldatik helduta
ardo gozoz bustiriko ezpainetatik
oihu eta irrintzi.

Bitartean bira eta jira nabil

beti maskara artean.
Urre, gorri, urdin, begi itsu,
irriz nahiz eta maskarak goibel aurpegia jarri.

Eta Pantalone Polichinelaren basotik edaten.
Eta Polichinela Pantaloneren basotik edaten.

Eta Pierrot Brighellarekin kantuan, mozkorturiko hitzetan.

Eta belarrira hitz batzuk xuxurlatu
eta begietara begirada batzuk galdu.
Eta nor esango zidan jaun veneziarrari bere alabaren eskua eskatuko niola?
Eta are gehiago ondorenean
Montemascherako Kondea izango nintzela?

Ametsetan bezala. Maskarak alde guztietan.

Eta bira gehiagoren bitartean
già hanno arrivato il dottore della peste, Colombina e l'arlecchino.
Gondolak atzean utziz. Arrivederci.
Eta Polichinela mozkorturik da Pantaloneren sorbaldan,
Pierrot ez da gai hitz egiteko,
Brighella lotan da mahaiaren gainean.

Eta bira. Bira. Bira. Dantza trantze bihurtu aurretik,

heldu nazazu eskutik.
Eromenari beste aroma bat ipini nahi diot.